Tim Anderson
Tvrdnje da Izrael ima “pravo da postoji” je konstruirani mit. Zapravo, države
aparthejda su zločin protiv čovječnosti i trebale bi biti ukinute. Ključno pitanje na koje
ovaj rad nastoji odgovoriti je kakvi su izgledi buduće demokratske Palestine? Rad na
početku analizira temelje države Izrael, uključujući i njegovu rasnu ideologiju,
karakter palestinskog otpora, “moralno izjednačavanje” i lažne reformističke
argumente “ljevičarskog cionizma”. Ova analiza identificirat će ključne izazove
cionističke vojne okupacije, moćne zapadne saveznike, fanatičnu cionističku misiju i
razjedinjenost palestinskih frakcija i njihovih saveznika. S druge strane sve je jači
rastući palestinski otpor okupaciji, sve prihvatljiviji legitimitet Palestine, spremnost
regionalnih saveznika, a ranjivost izraelskih saveznika kada su u pitanju očigledni
zločini Izraela koji se više ne mogu prikrivati i relativizirati. U konačnici možemo
zaključiti da je budućnost Palestine zamagljena različitim podjelama, bolom i žrtvom
ali daleko od toga da je beznadežna.
Ključne riječi: Izrael, cionizam, okupacija, Palestina, saveznici
Palestina se često portretira na način klišea tipa: “vjerski sukob”,
“bespomoćne žrtve” i “terorizam”. Nijedan od pomenutih klišea nam ne pomaže
da razumijemo Palestinsko pitanje iako ono uopće nije komplicirano i nerješivo
kako nam se želi predstaviti. Korijeni sukoba nalaze se u tradicionalnom
projektu kolonizacije, koju su podržale Velika Britanija i Sjedinjene američke
države. Sukob se neprestano potpiruje kontinuiranom brutalnošču, represijom i
progonima Palestinaca. Proteklih sedamdeset godina ovog strašnog sukoba i
nasilja itekako pokazuje jasne tokove i kontra-tokove, poglavice one koji se tiču
etničkog čišćenja i otpora Palestinaca. Pažljivo iščitavanje tih tokova moglo bi
nam pomoći da primijetimo i predvidimo moguće perspektive potencijalne
demokratske Palestine oslobođene sukobima.
Uprkos decenijama brutalnih napada, otpor Palestinaca rasističkoj
izraelskoj državi nije nimalo oslabljen, a kamoli eliminiran. Dakako, usred
naočigled bezizlazne situacije, nazire se tračak nade. Granice na sjeveru i jugu
Izraela su pozicionirane sa tendencijom ekspanzije sektaške države kojoj je
suprotstavljen otpor na dva fronta, u Gazi i na jugu Lebanona. U međuvremenu,
Palestinski narod na okupiranim teritorijama opstao je na svojoj zemlji i uporno
pruža otpor (sumud), dok novi valovi kolonizatora slave svako novo otimanje
palestinske zemlje. Društvene odnose danas oblikuje otpor koji traje već tri
generacije.
S jedne strane je sukob koji karakterizira nasilje spojeno sa kolonijalnim i
antikolonijalnim mentalnim sklopom. S druge strane pak, u većinskim arapskim
gradovima u zraku se osjeća čudan osjećaj normalnosti – Ramallah, Hebron i
Nablus – otočići opasani ogradama, zidovima, nepristupačnim rasističkim
zonama, ulazno-izlaznim putnim komunikacijama i vojnim bazama. Nekoliko
desetina zidova podignutih širom Zapadne obale štite cionističke kolonijalne
nastambe u tom dijelu okupirane Palestine. Za razliku od Jerusalima koji se
nalazi pod zaštitom jakih policijskih snaga budući da je “mješovita” zona, život
u arapskim gradovima Palestine tokom dana odvija se, manje više, uz
minimalno prisustvo izraelskog vojnog prisustva. Ali storm truperi upadaju u
noćnim satima.
Evropska kolonija Palestina
Nema potrebe tračiti dragocjeno vrijeme raspravama o tome da li je
Jevrejska država Izrael rasistički režim aparthejda ili ne. Nema nikakve sumnje
da je Izrael uspostavljen na “rasnoj” segregaciji te da je do u tančine razvio
sistem aparthejda praćen stalnim etničkim čišćenjem. Organizacija Adalah
(2017), primjerice, dokumentirala je više od 65 zakona koji Izrael karakteriziraju
kao rasističku državu. Najnoviji vrlo precizan izvještaj Ujedinjenih naroda koji
su pripremili američki pravni eksperti Richard Falk i Virginia Tilley (2017) –
potvrđuje da je Izrael pravno i faktički “država aparthejda” i, stoga, zločin protiv
čovječnosti. Potrebno ju je ukinuti. Tvrdnja da rasistička država Izrael ima
“pravo na postojanje” zapravo je fabricirani mit. Kao što Falk i Tilley (2017)
jasno ukazuju: “Činjenično stanje u Izraelu-Palestini predstavlja neispunjene
obaveze organizirane Međunarodne zajednice da razriješi sukob koji je dijelom
proizvod vlastitih odluka”.
Dok Palestina ima drevnu povijest, naprimjer,čiji je grad Jerihon, osnovan
vjerovatno prije deset hiljada godina, a zauzimanjem svetog grada Jerusalima od
strane različitih imperija tokom više stoljeća, današnja država Izrael ima
specifičnu povijest. Nakon što su Britanci i Francuzi osvojili Levant i druge
arapske zemlje od Osmanske imperije početkom dvadesetog stoljeća počeli su sa
projektom podjele arapskih zemalja. Ta podjela je uglavnom bila motivirana
željom da se oslabi potencijalna arapska država koja se nazirala nakon poraza
Osmanlija. Drugi razlog je bio namjera da se dijelovi arapske države dodjele
cionističkom pokretu evropskih Jevreja.
Svih 13 premijera Izraela od 1948. godine, potiču od evropskih porodica.
Niti jedan od njih nije rođen u porodici koja je u Palestini više od jednu
generaciju. Unatoč tome polagali su “pravo na povratak” u mitsku zemlju svojih
predaka. Cionizam je uglavnom sekularni kolonijalni projekat, ali je izgrađen na
vjerskom mitu i uspostavljen je nakon više stoljeća antijevrejske diskriminacije
širom Evrope. Religijski mitovi pozajmljeni su iz biblijskih tekstova (Genesis
15:18, o Obećanoj zemlji) i iz revivalističkog kulta o drugom hramu, jedan
pravac u okviru suvremenog Judaizma. Ovaj rezon sugerira da jevrejski narod
ne može doživjeti svoje društveno i vjersko ispunjenje sve dok se u Jerusalemu
ne obnovi njihov drugi hram, koji je uništen u vrijeme rimske ere. (Isaacs 2005).
PIS-Journal of politics and international studies. Jesen 2018. Broj 12
Evropski cionisti uspjeli su od Britanske Vlade isposlovati obećanje
(Balfourovu deklaraciju od 1917. godine) za stvaranje države u Levantu, nakon
stavljanja pod vlastitu kontrolu zemlju osvojenu od Osmanlija. U političkom
pogledu, pak, kao što je to vrijedni britanski novinar zabilježio 1920. godine,
Britanija je, kada je dala obećanje cionistima namjeravala “uspostaviti strateški
kutak na Bliskom istoku na kojem bi stacionirala grupu ljudi koji će biti u
savezu sa Britancima” (Jefferies 2014). Ista ta britanska administracija koju je
predvodio David Lloyd George, na isti način stvarala je prepreke za uspostavu
nezavisne Irske republike na način podjele na sjeveru otoka u kom su premoć
imali protestantski “lojalisti”. Podjela Indije potkraj 1940-ih i stvaranje
Pakistana takođe je bilo motivirano željom da iza sebe ostavi saveznika u
regionu, kao dio poznate “velike igre” kako bi se mogla oduprijeti uticaju
Sovjetskog saveza. (Singh Sarila 2005).
S druge strane pak, Francuzi su za sebe kreirali umjetnu tvorevinu od države sa kršćanskom većinom u Libanu, u nadi da će ta mala državica ostati trajno lojalna Evropi uopće i Francuskoj posebice.
O cionizmu su napisani tomovi knjiga. (e. g. Hertzberg 1959; Hart 2005),
Britanska Palestina (e. g. Tuchman 1956; Segev 1999), Balfourova deklaracija
(e. g. Jefferies 2014; Anderson 2017), Nacistički holokaust (e. g. Gilbert 2014;
Gutman i Margaliot 2014) i Borba za nezavisnost arapskih naroda (e. g. Hourani
1991; Provence 2005; Khalidi, 2010). Stoga će ovo poglavlje samo ovlaš
dotaknuti neke povijesne aspekte, dakle ono što je neophodno za razumijevanje
samog konteksta stvaranja savremene države Izrael i represije koju ta država
vrši nad arapskim stanovništvom.
Misionarska sila koja stoji iza stvaranja Izraela u Palestini počiva na dvije
racionalnosti. Prva je misija cionizma da kolonizira (re-okupira) zemlje za koje
tvrdi da su zemlje predaka i to na bazi povijesti koja počiva na biblijskim
tekstovima. Druga racionalnost je potraga za spasom od diskriminacije
evropskih Jevreja koja traje stoljećima, a koja je doživjela kulminaciju za
vrijeme nacističkog holokausta od 1933-1945. Ta dugotrajna diskriminacija
generirana je po cijeloj Svetoj rimskoj imperiji, u kojoj se Jevreje optuživalo za
različite stvari, uključujući i za ubistvo Isusa od Nazareta (Adams and Heß
2018). Evropskim Jevrejima je često bilo zabranjeno da posjeduju zemlju i da
vrše javne državne funkcije, a progonjeni su iz različitih evropskih zemalja.
(Nirenberg 2013; Trachtenberg 2014). Nacistički holokaust, pokušaj genocida
nad evropskim Jevrejima, podrobno je dokumentiran, unatoč ratnim teškoćama,
uništavanjem dokumenata i ljudskih tijela. (Gutman i Berenbaum 1998). O tom
velikom zločinu nema nikakve sumnje, niti je sporno da su evropski Jevreji
tokom četrdesetih godina proteklog stoljeća tražili spas od progona u Evropi.
Ali, ništa od toga ne može opravdati otimanje zemlje i etničko čišćenje arapskog
naroda Palestine.
Nasuprot raširenom mitu, Ujedinjene nacije nisu “stvorile” državu Izrael.
Potkraj 1940-ih Britanci su prenijeli svoj mandat koji im je dodijelila Liga
naroda na novoformirani UN. Ujedinjene nacije su nakon toga formirale
komisiju koja je trebala da podnese izvještaj o “budućoj upravi Palestine”.
Većina izvještaja pomenute Komisije čini osnovu Rezolucije 181 Generalne
skupštine UN-a, koji je predložio osnivanje arapske države, Jevrejske države i
“specijalne uprave” sa međunarodnim statusom Jerusalima. (UNGA 1947). Iako
je broj arapskog stanovništva Palestine 1946. godine bio 65% dok je 33% bilo
Jevreja, s tim da nije bilo “jasne teritorijalne podjele na većinske teritorije
Jevreja i Arapa u smislu većih povezanih cjelina”, Komisija UN-a je predložila
da teritorij koji treba da bude jevrejska država bude 55.5% ukupne Palestine.
Nepravda koja je učinjena Arapima, stoga, zapravo počinje ovim nepravednim
izvještajem UN-a i rezolucijom koja ga je izglasala. To je odmah na početku
bilo veoma kontroverzno. Rezolucija 181 donesena je 29. novembra 1947.
godine sa 33 glasa za, 13 glasova protiv i 10 suzdržanih glasova. (Hammond
2010; UNGA 1947). I Britanci i UN dozvolili su cionističkim grupama da
nastave sa svojim nečasnim poslom.
14. maja 1948. godine David Ben-Gurion, šef Jevrejske agencije,
proglasio je osnivanje države Izrael. Izrael su odmah priznale SAD, USSR a
kasnije i mnoge druge članice UN-a. Godinu kasnije Izrael je primljen u
članstvo UN-a. Ipak, 25 zemalja (arapsko-muslimanskih i afričkih) nikad nisu
priznale Izrael, dok je sedam zemalja (Iran, Chad, Cuba, Morocco, Tunisia,
Oman i Qatar) naknadno povuklo ranije priznanje Izraela. (JVL 2018). Period
prije ali i poslije proglašenja države Izrael obilježio je val cionističkog nasilja
koje Palestinski Arapi nazivaju “Velika katastrofa” (Al Nakba), za vrijeme
kojeg je sistematski poravnato na stotine palestinskih naselja sa kojih su
Palestinci prognani a taj teritorij je danas poznat kao “Palestina od 1948” (Sa’di,
i Abu-Lughod 2007; Pappe 2006: Ch 4).
Izraelski povjesničar Ilan Pappe pomno je dokumentovao operacije
etničkog čišćenja Palestine, napose njihovo planiranje. Etničko čišćenje je bilo
usmjeravano “četvrtim i konačnim” planom koji datira u martu 1948. godine čiji
je cilj bio “potpuno očistiti cijelu zemlju”. Ben Gurion, vođa tih operacija,
PIS-Journal of politics and international studies. Jesen 2018. Broj 12
vjerovao je da Izrael mora zauzeti 80-90% mandatnog teritorija koji su Britanci
dodijelili 1947. godine. On je izjavio: “Samo zemlja koja obuhvata 80% Jevreja
može opstati kao „rentabilna i stabilna [Jevrejska] država‟”. (Pappe 2006: xiixiii,
26, 48). Kako bi taj cilj mogao biti ostvaren donesen je Plan C koji je
pozivao na ubijanje palestinskih političkih vođa, visokih dužnosnika, poticat će i
finansijske sponzore, uništavanje transportne infrastrukture, izvora vode,
mlinova, klubova i restorana (Pappe 2006: 28). Konačni plan poznat kao (Plan
Dalett, 10 March 1948) detaljizira slijedeće:
“Ove operacije mogu biti izvedene na slijedeći način: ili uništavanjem
naselja (njihovim spaljivanjem, granatiranjem, postavljanjem eksploziva pod
njihovim ruševinama), i to posebno u naseljenim jezgrima… U slučaju da
Palestinci pruđe otpor, snage koje budu pružale otpor moraju se neutralizirati i
pomesti a stanovnike treba protjerati izvan granica države.” (Pappe 2006: 39;
takođe Vidal 1997).
Kao konačni ishod, koji najbolje ilustrira masakr u Deir Yassinu koji je
počinjen 9. aprila, u kojem je ubijeno 107 mještana, bio je niz protjerivanja
Palestinaca iz petstotrideset i jednog, a jedanaest urbanih naselja je uništeno, što
je proizvelo 800,000 prognanih (Pappe 2006: xiii; Vidal 1997). Izrael je stoga
utemeljen na pokušaju genocida, etničkom čiščenju nejevrejskog stanovništva
Palestine. Neko vrijeme nakon toga predsjednik Svjetskog jevrejskog kongresa
Nahum Goldmann navodi riječi svog kolege Davida Ben Guriona koji je izjavio:
“Zbog čega bi Arapi sklopali mir sa Izraelom? Da sam ja lider Arapa ja to
nikad ne bih uradio. To je prirodno: mi smo oteli nihovu zemlju… Oni vide
samo jednu stvar: mi smo im oteli njihovu domovinu. Pa zašto bi oni to
prihvatili? Može se desiti da oni to zaborave za jednu ili dvije generacije, ali
zasada, nema šanse da se to desi.” (Goldmann 1978: 99).
Arapski susjedi koji su morali prihvatiti ogroman broj izbjeglica, nisu
prihvatili postojanje države Izrael. A Izrael se od samog nastanka suočio sa
nizom problema. Bilo je propalih pokušaja da se napiše ustav, a zatim set
osnovnih zakona koji bi uspostavili neke principe pritom ostavljajući druge
neriješenim. Dva glavna postulata rasistički utemeljene države su jasno
navedeni: pitanje izbjeglica i njihov “povratak iz egzila”: što će reći, povratak
preživjelih nacističkog genocida i šireg evropskog progona i njihov povratak u
zemlju predaka. U proglasu nezavisnosti Izrael je nazvan “državom jevrejskih
seljenika”. Cionistički “Zakon o povratku”, koji je napisao Ben-Gurion “u sjenci
holokausta”, napisao je u formi zakona da “ se svakoj osobi koju su nacisti
nazivali Jevrejem i poslali u logore smrti mora pružiti utočište i status
izgnanog” (Clayman 1995; Knesset 2014). Međutim, većina članova ranog
cionističkog rukovodstva potiče iz porodica koje su iz Istočne Evrope. Oni i
njihove porodice, kao što je i sam Ben Gurion, emigrirali su u Palestinu prije
početka Drugog svjetskog rata. Ben-Gurion stoga nije pokušao definirati ko se
smatra Jevrejem a ko ne. Činjenica je pak da evropski, ruski i američki Jevreji
koji su iskoristili ovaj privilegirani useljenički režim nisu neminovno prošli kroz
logore smrti.
Kasnije su ovom zakonu dodana esencijalistička i rasna obilježja,
rukovodeći se namjerom da je nakana ovih zakona “sakupljanje Jevreja iz egzila
ma gdje bili” (Knesset 2014), a u skladu sa mitom da su preci svih Jevreja nekoć
prognani iz Levanta, i to 70. godine po rođenju Isusa – nove ere. Kako bi to
dokazali ponudili su povijesne i geneološke dokaze u cilju dokazivanja porijekla
predaka.
Cionistička rasna “nauka” prilagođavana je potrebama političkog
projekta. Konvencionalni cionistički historičari danas smatraju da svi Jevreji
imaju zajednički genetski sustav koji je porijeklom iz Levanta (e.g. Ostrer
2001). Ova teorija pokušava napraviti spojnicu između evropskih Jevreja
(Aškenaza) i mediteranskih Jevreja (Sefarda) iz Levanta. Po ovoj teoriji oni
Jevreji koje su Rimljani prognali iz Palestine, nakon uništenja drugog hrama,
naseljeni su u dolini rijeke Rajne te drugim dijelovima Evrope. Broj Jevreja u
svijetu početkom 21. stoljeća procijenjen je na 13 miliona. Od toga ih je 5.7
miliona u SAD-u, 4.7 miliona u Izraelu, ali su svi, navodno, biološki vezani za
zemlju predaka u Levantu. (Ostrer 2001). To implicitno znači da se evropski
Jevreji praktično “vraćaju” u svoju postojbinu (e.g. Entine 2013; Rubin 2013).
Međutim, ovaj “koncenzus” je ozbiljno uzdrman. Profesor Shlomo Sand u
knjizi The Invention of the Jewish People (Sand 2010), proučavao je raniju ideju
da su palestinski seljaci zapravo potomci jevrejskih farmera. Ovo su tvrdili rani
cionisti David Ben Gurion i Chaim Weizmann, kada su dijelili zajednički cilj s
palestinskim Arapima, prije stvaranja Izraela. Ipak Sand nije uspio pronaći niti
jedan dokaz kojim bi se pomenute tvrdnje mogle dokumentovati, kao što nije
pronašao dokaze o kolektivnom “izgnantstvu”. On dalje tvrdi da su evropski
Jevreji, najvjerovatnije potomci Jevreja koji su bili prisiljeni na masovne
konverzije u sjeveroistočnim dijelovima Turske, Evrope i Sjeverne Afrike
(Cohen 2009; Sand 2010). Za ovakvo tumačenje potporu pružaju i povjesničari
koji su izučavali fenomen miliona Jevreja koji su obitavali u najudaljenijim
rubovima Rimske imperije, izvan Judeje. Judaizam je takođe kao religija širena
u Jemenu, Etiopiji, Indiji i Kini. O tim Jevrejima se širio mit kao o “zalutalim
plemenima” (Ostrer i Skorecki 2012). “Rhineland Teorija” pokušala je dokazati
da su evropski Jevreji vezani za Palestinu ali je u kontradikciji sa teorijom o
Hazarima i masovnoj konverziji u području Kavkaza.
Druge tvrdnje o porijeklu Jevreja koje sežu još dalje pozivaju se na
genetske, lingvističke i pisane dokaze. Judaizam, po svemu sudeći, bio je
uspješnije prozelitizirana religija u drevnoj povijesti nego danas. Dokazi o
“masovnoj konverziji” ruše teoriju “o zajedničkom porijeklu” i bliže su stavu da
se Jevrejstvo (kao i Kršćanstvo) više širilo kao religija a ne putem rasne
migracije stanovništva. (Entine 2013, Rubin 2013). Međutim, Jevrejstvo je
takođe poprimilo supra-religijski identitet.
Koristeći tehnologiju geografske strukture (GPS) u izučavanju
geografskog porijekla Yidiša (jezika Jevreja Aškenaza), Eran Elhaik bazirajući
dokaze na nekim zajedničkim genetskim poremećajima kod Iranaca i
aškenaskog naroda genetskim putem dokazuje da je DNK Aškenaza sačinjen od
mješavine Jevreja iz Irana, Grčke i Sjeveroistočne Turske (Elhaik 2016). Što je
još dramatičnije, drugi naučnici su došli do zaključka da je u vrijeme uništenja
drugog hrama 70. godine nove ere, više od 90% Jevreja živjelo izvan pokrajine
Judeja, i to većinom na jugu Evrope. (Ghose 2013). Analiza njihovog uzorka
DNK pokazala je, na bazi matrijarhalnih haplo-grupnih dokaza, da svi glavni
izvori aškenaskog mitokondrijskog DNK: “Imaju porijeklo u predhistorijskoj
Evropi, a ne Bliskom istoku ili Kavkazu… stoga ogromna većina aškenaske
matrijarhalne loze ne potiču iz Levanta, kao što je to uobičajeno shvatanje, niti
su konvertirali u Kavkazu, kao što tvrde neki izvori, već su zapravo asimilirani u
okviru Evrope.”(Costa et al 2013).
Dokazi o većoj raznolikosti porijekla Jevreja izvan Levanta prilično su
snažni. Ali su napori koje su cionisti uložili u konstruiranje lojalističke “nauke”
o porijeklu rase kako bi njima poduprli cionistički projekt “prava na povratak”
još jači. Ovakvi napori privilegiraju Jevreje, dok automatski isključuju to pravo
Palestincima Arapima. Njih su jednostavno proglasili neciviliziranim
divljacima. Kakve li tužne ironije da jevrejski narod, koji je toliko propatio zbog
rasnih teoretiziranja i genocidne prakse u Evropi, sam konstruira rasističke
mitove kako bi pomoću njih opravdao svoj rasistički projekat.
Mnogi cionisti postali su opsjednuti “naukom o rasi”, na isti način na koji
su njome bili opsjednuti raniji progonitelji Jevreja u nacističkoj Njemačkoj. Mit
o “odabranom” narodu sa posebnim pravima i historijskom misijom sve vrijeme
je zapravo bio izmišljeni mehanizam. Među onima koji se danas najviše odupiru
kritikama “nauke o rasi” su ortodoksni cionisti i neonacisti. Primjerice,
nekadašnji vođa Ku Klux klana David Duke odbacuje tezu da je ideja Jevrejstva
vjerske a ne rasne naravi. Duke podrđava koncenzus cionista koji zagovara
esencijalistički pristup o Jevrejima kao zasebnoj rasi. (Bridges 2016). Ta vrsta
“nauke” uglavnom se koristi u svrhu rasizma, kako bi se odbacili oni koji
počivaju izvan specijalne klase. Upravo iz tog razloga primjećujemo fascinantnu
sličnost između esencijalističkog rasizma kod, primjerice, nacističkog Juliusa
Streichera i cionističkog historičara Benziona Netanyahua. Obojica postuliraju
slične klase superiornih i inferiornih naroda i demoniziraju svoje “rasne”
neprijatelje. U oba slučaja ova ideologija polaže iste temelje na kojim počiva
etničko čišćenje i genocidna praksa.
Nesposobnost jevrejske države da jasno definira ko je Jevrej dovela je do
značajnih unutrašnjih tenzija; iako u svrhu državljanstva, ovaj zadatak dat je na
superviziju ortodoksnim rabinima. Jevrejska populacija Izraela koju čini oko
50% Evropljana, 30% Sefarda i 23% Levantinaca (Ostrer 2001:891), pod
dominacijom je Evropejaca. Postoje i snažne predrasude prema Sefardskim i
arapskim Jevrejima, zbog kulturoloških i vjerskih razlika. (Shasha 2010;
Masalha 2017). Pored toga, postoji i velika skupina, oko million imigranata iz
Rusije i Ukrajine, koji su emigrirali u vrijeme velike depresije u Rusiji tokom
devedestih godina. Njima je izraelska elita iskazala veliku dobrodošlicu, kao
pomoć u jevrejsko-arapskom brojčanom nadmudrivanju, ali je očito da su oni u
većini ekonomski migranti. Po dolasku u Izrael gotovo ih pola nisu bili
prihvaćeni kao Jevreji, već su bili podvrgnuti procesu konverzije na judaizam,
kao preduvjet za dodjelu izraelskog državljanstva. (Reeves 2013). Pritisak
imigranata nejevreja, uporedo sa rastućim brojem arapske populacije u Palestini,
smatra se, primorao je Izrael da bira između toga hoće li biti “jevrejska” ili
demokratska država. (Brownfeld 2000).
Cionisti su često nastojali privući jevrejski narod za svoju stvar, a one
Jevreje koji su se suprotstavljali ideji Izraela, optuživali su za rasizam. Ovakav
odnos zahtijeva posebnu vrstu logike. Primjerice, Julie Nathan, naučni istraživač
Izvršnog vijeća australijskih Jevreja, tvrdi da je cionizam isto što i judaizam…
“Cionizam je neotuđivi dio judaizma” (Nathan 2017a). Iz takve vizure svijeta,svaki poziv na ukidanje “kolonijalne aparthejd države” tumači se kao poziv na “etničko čišćenje” Jevrejskog naroda (Nathan 2017b). Ovom logikom, suprotstavljanje nastavku Jevrejske države aparthejda i njenog “prava na postojanje” tendenciozno se
doživljava i tumači kao prijetnja genocidom prema jevrejskom narodu.
Etničko čiščenje Palestine se vremenom promijenilo, ali ambicije da se ono
nastavi i dalje postoje. Često citirani “Yinonov Plan” koji datira iz 1982. godine nije
ličio na plan koliko potvrda starijih cionističkih ambicija o stvaranju “Velikog Izraela”
(Eretz Yisrael), Jevrejske države koja se prostire od obala Egipta [Rijeke Nil] do
Eufrata (Herzl 1960: 711). Oded Yinon, iskusni savjetnik vlade Izraela, pisao je o
onom što je nazvao civilizacijskom krizom zapada “West”, za vrijeme hladnoga rata.
Izrael, tvrdio je, jedino može “opstati kao država” ako iskoristi “ogromnu šansu” da
svoj teritorij proširi na štetu fragmentirajućeg “muslimansko-arapskog svijeta”, za koji
je Yinon tvrdio da je “izgrađen kao privremena građevina od karata koju su
konstruirali stranci” (Yinon 1982). On, pak, nije ni za trenutak pomislio da su Izrael sa
još većim žarom izgradili stranci.
“Allonov Plan”, koji je postavio parameter za prisvajanje okupirane Zapadne
obale, ponuđen je Vladi u vrijeme izraelske pobjede u ratu 1967. godine. Laburistički
minister Yigal Allon usprotivio se prijedlogu da se palestinsko pitanje delegira
Jordanu na rješavanje, budući da jordansku monarhiju nije doživljavao pouzdanim
partnerom. Umjesto toga predložio je da se Zapadna obala postepeno počne prisvajati
kao zona uz rijeku Jordan nad kojom će kontrolu imati Izrael, a koja će imati trajne
jevrejske kolonije (naselja) i vojne baze koje će biti strateški raspoređene po cijelom
palestinskom teritoriju. Allon je tada izjavio “posljednja stvar koju moramo uraditi je
vratiti pedalj Zapadne obale” (Auerbach 1991; Shlaim 2001). Tek na toj osnovi
moguće je pokrenuti pregovore o posebnom i Izraelu potčinjenom palestinskom
entitetu. (Pedatzur 2007). Ovaj plan izraelska Vlada nije prihvatila, ali je on sa
početnim ciljem kolonizacije 40% teritorija Zapdne obale, de facto dugo godina važio
kao zvanična politika Laburističke partije Izraela (Reinhart 2006: 51).
Odmah nakon rata 1967. godine, Izrael je počeo graditi nezakonita naselja i
demolirati palestinske razidencijalne četvrti u anektiranim područjima Istočnog
Jerusalima. Unatoč tome UN nije promijenio svoju poziciju po kojoj su palestinski
građani Istočnog Jerusalima, od 1967. godine pod neprijateljskom okupacijom i kao
takvi zaštićeni Četvrtom ženevskom konvencijom (AIC 2011: 5-6). Rezolucija 242
Vijeća sigurnosti UN-a (1967) nalaže “povlačenje oružanih snaga Izraela sa teritorije
okupirane u nedavnom sukobu”, i posebno naglašava “neprihvatljivost akvizicije
teritorije putem rata” (UNISPAL 1967). Nemajući nikakvog obzira prema ovoj
rezoluciji, dolazeće izraelske vlade počele su, jedna za drugom, kolonizirati okupirane
palestinske teritorije.
